خون رگ های افکارش آغشته به درد بود
آغوش سختش را برای نرمی تخت باز کرده بود
کاش میتوانست افکارش را هم به همراه آغوشش در تخت بخواباند
روی آنها را با پتوی مرگ بدهد
و نفس هایشان را به فراموشی بسپارد
اما افسانه همیشه نیش خورده با دروغ بود
سعی کرد بلند شود اما پاهایش...
آنها با طنابی نامرئی از جنس درد های یک اندوه ،
بر روی تخت زنجیر شده بودند
به سقف خیره ماند
چشمانش هوشیاری اش را ربودند
و خاموشی رویایش شد...
و من فرزندی از جنس ناراحتی
لمس شده با غبار تنهایی
چتر من احساسی سرد
روح من آغشته به درد!
ما یاد گرفته بودیم روی هیچ جا بایستیم
و اسمشو تقدیر فریاد بزنیم
و برای وجود نداشتنمون اشک بریزیم
یاد گرفته بودیم خودمونو با فکرامون دار بزنیم
و اسمشو مشغله بزاریم
و برای مرگمون تو سکوت اشک بریزیم
ما یاد گرفته بودیم صدای زنگ تلفونو با سکوت آلارم کنیم
و اسمشو تنهایی بزاریم
و برای چیزی که هیچوقت نبود توهماتمونو خرج کنیم
ما ارواح کهنه ای بودیم که بجای کار کردن
میخواستیم برامون جسم بیاد
و پیر شدیم
کهنه شدیم
قدیمی شدیم
با لباس هایی که دیگه زنده نبودند
ما همون ارواح مرده ای بودیم که
