شناور بودم
بر روی خشکیدگی حرف هایت
همان حرف هایی که طراوتی نداشتند
و نام من درونشان زمزمه میشد
یک راز بودم
برای تمام محبت های تو که زندگی میکردند
و وجود من رنگی در میانشان نداشت
پس آفت شدم
برای گل های لبخندت
برای غنچه های صدایت
برای نوشته های دفترت
تاکه بشنوی نفرین یک منتظر را
از دید انتظار!
روزی نام تو همان کلمه ای بود که جملات تپش هایم بود
روزی وجود تو همان اردیسی بود که به یاد من آورده بودی
روزی یاد تو همان خاطره ای بود که لبخند هایم بود
اما تو نامت را کلمه ای سوخته کردی
و گردش را در خاطراتم دفن کردی
اما تو وجودت را به زهر ها آشنا کردی
و تن من را آلوده کردی
و اما تو یادت را نفرین کردی
و لبخند فراموشی را به یادم دادی
و قسم میخورم
به مدادی که تراشیده شد با تیزی خط های ورق
به کلماتی که بریدند
ذره ذره بر روی سپیدی در گناه غرق
نقشی شدند برای فردای چشم های من
جان دادند برای معصومیت زندگانی احساس من
قسم میخورم
به قسمی که نوشته شد
با مرگ من!
برای جسد بالهام اشک ریختم
نه برای شکست
برای اینکه دیگه همراهم نیستن تا پیروزیمو رو پاهام ببینن
و من تو دنیایی که پر از فرشته و شیطان بود
محکوم به دویدن بودم
اما عیبی نداره
فردا بهم یه یادگاری داد
بهم گفت که باور داشته باش
و باور
همون یادگاری فردا بود
برای امروز های من!
خون رگ های افکارش آغشته به درد بود
آغوش سختش را برای نرمی تخت باز کرده بود
کاش میتوانست افکارش را هم به همراه آغوشش در تخت بخواباند
روی آنها را با پتوی مرگ بدهد
و نفس هایشان را به فراموشی بسپارد
اما افسانه همیشه نیش خورده با دروغ بود
سعی کرد بلند شود اما پاهایش...
آنها با طنابی نامرئی از جنس درد های یک اندوه ،
بر روی تخت زنجیر شده بودند
به سقف خیره ماند
چشمانش هوشیاری اش را ربودند
و خاموشی رویایش شد...
و من فرزندی از جنس ناراحتی
لمس شده با غبار تنهایی
چتر من احساسی سرد
روح من آغشته به درد!
