اگه بهت بگم دوستت دارم...تیکه ی گمشده ی قلبم روی حلقه ی انگشترم میشی؟
اگه دنیامو برات فدا کنم...لب هاتو روی لب هام فدا میکنی؟
اونقدر فدا که نفس هامون مثل قلبمون تند بشه؟
اگه از گذشتم برات بگم...باهام آیندرو میسازی؟
یه آینده که حتی خود آینده هم نتونه خرابش کنه؟
اگه زمین رو خیس از اشک هام کنم...لبخندامو جارو میکنی؟
انگار که زمین هرگز خیس نبوده.
اگه تمام شب به فکر تو باشم...تو رویای من رو خواهی دید؟
اونقدر که تمام دلتنگیه من رو توی رویاهات جبران کنی؟
اگه بگم ابدیت برای علاقه ی من کوتاهه...تو ابدیت احساساتمون رو خواهی ساخت؟
اونقدر طولانی که هرگز طولانی براش وصف نشه؟
اگه بهت بگم همیشه یه کابوس بودم...سرمو روی شونت میزاری؟
و انقدر نوازشم میکنی که توی رویاهام غرق شم؟
اگه دست هامو توی برف تنهایی یخ کنم...تو دستکش های با هم بودن رو بهم قرض میدی؟
و اونقدر بهم نگاه میکنی که تمام وجودم یخ های کنارم رو آب کنه؟
اگه زیر بارون غم فریاد بکشم...تو منو توی آغوشت گم میکنی؟
اونقدر گم که صدای بارون رو نشنوم؟
اونقدر گم که جای زخم های بارونو حس نکنم؟
اونقدر گم که آتیشت سرمای بارونو بسوزونه؟
اگه بهت بگم دوست دارم...تا ابد نگاه داغتو با من تقسیم میکنی؟!
